Samanpan Blog

Gidiyor musun? Gitme.. İçimde bir korku var… Biliyor musun? Böyle başlar ayrılıklar… Gel biraz, kokunu bırak, baharımı al soğuktur oralar Ağlıyor musun? Ağlama… Hâyırlar… Uğurlar… Gurbete giden döner mi dönmez mi belli değil. Henüz bir karaağaç gölgesi de bulmuş değilim. Ama cebimde ümitlerim… İlk gurbetim olmayacak heralde. ilk kez değil bilmediğim yere gidişim. daha önce de yapmıştım. bir bavul bin umut çıkmıştım yola. Aradığımı bulamadım. Aramadım belki de. Bilmiyorum. O kadar çok şeyle karşılaştım ki…

Nurullah Genç’i bilirsiniz. Enteresan bir insandır kendisi. Vareden’in adıyla insanlığa inen Nur diya başlar hani naatına. Nasıl bir ruh hali ile yazıldı incelenmesi gerekir. 3 ay kapandığını ve bittiğinde arkadaşlarını çağırıp okuduğunu söyler. Hatta naat yazmayana Erzurumda şair demezlerdi. Benim de şiirlerim yayınlanıyordu dergilerde falan. Hala bi naatım yoktu. yazdığımı yırtıp atardım der. Ruhen hazır olamadığını ondan yazamadığını söyler. Daha sonra ise yazma isteği gelir ve otobüsle İstanbuldan Erzuruma giderken Vareden’in adıyla insanlığa inen Nur…

Hepinizin üzerine olsun diyelim başlarken. Ama işler biraz kötü durumda müslüman coğrafyasında. Suriyede uzun süredir olanları biliyorsunuz. Müslümanlar zulm görmekteydiler. Arap baharının meyvesi Mısır’da da 1 yıldır bi rahatlık var gibiydi. Zahiren öyleydi belki. 30 yıldır süren bi dikta rejiminden sonra işler her zaman istediğiniz gibi gitmiyor. Müslüman kardeşler menşeeli Mursi başkan seçilmişti lakin yakın bi zamanda ordu yönetime el koydu. Silahlı gücün ne kadar garip ve karşı koyulması zor olduğuna hep birlikte şahit olduk.…

Japon balıklarının bir özelliğiymiş bu. Akvaryumun içindesiniz. Ve aç kaldığınızda bir kurban seçip onu yersiniz. Aynı Şuanki hayat gibi değil mi? Bi süre evden uzak kaldım. Ayak bileğimdeki bağların kopması hasebiyle hastane vs derken… Akvaryumu biliyosunuz benim. 8-10 tane japon balığım vardı. Evden uzak kalınca yem de veremedim tabii ki. Bi arkadaşımı gönderip yemek vermesini istediydim. O da bi gitmiş ki balığın birini paramparça etmişler. Aç kalıp ölme içgüdüsü müdür nedir bilmiyorum da çok üzüldüm.…

Nerdesin, yıllarca hasretini çektiğimiz kahraman? Nerdesin, hayâllerimizin güvercini, rüyâlarımızın üveyki? Nerdesin ‘ba’su ba’del-mevt’ imizin müjdecisi? Izdırab dolu günlerimizde, uykusuz geçen gecelerimizde hep yolunu bekleyip durduk. Ufkumuzda beliren her karaltıya, ‘bu O’dur’ deyip, ‘seniye-i vedâ’ türküleriyle yollara döküldük. Guruplara kadar beklediğimiz nice günler vardır ki; kolumuz, kanadımız kırık evlerimize dönerken, zambaktan hülyalarımızla teselli olup durduk. Her yeni gün, bizim için tasa ve kederden esintilerle gelip ruhumuzu ezerken, düşmanlarımız esirdikçe esiriyor ve ortalığı şamataya boğuyorlardı; gelmeyecek Mesih…