Hayatın anlamı haline gelmiş bir eylem olabilir gülme. Mutluluk ya da… Bunun için yaşayabiliyor insanlar. Eylemlerin amacı halini alıyor gün be gün.
Çalışıyor, konuşuyor, evleniyor, çocuğunu öpüyor… Hep gülmek için.
Renk, dil, din farketmiyor çoğu zaman.
Günümüzde çoğunda sahte gülmeler alıyor aslın yerini. Belki de hep ondan kaybediyoruz.
Asıl gülmeleri unutup yalancı sevdalar peşinde koştuğumuzdan. Sahi asıl gülme nasıl olur ki?
Bana göresi vardır iddia etmeyeceğim aslı budur diye. Bana göre asıl gülme;
Bir kere olur.
Bütün amaçların toplamında gerçekleşir.
Amaçlar da nihayete erer o gülme ile, hayat da…
Binlerce kez daha gülmek istenir ama olmaz.
Sevdalar da o gülme içindir hayaller de.
Basit bir yüz hareketi değildir, çok şey ifade eder.
Mısır’da öldürülen bir gencin rabbine gülüşüdür asıl gülüş.
Bir kere olur.
Dünya bir araya gelir güldürmemek için, canını alır, ama son gülüşü engelleyemez…
Aslında ölen karanlıktır, zulmdür… Öldürememiştir dünya için biraraya gelenler.
Son gülüştür ve en iyisidir.
Karanlığın karşısında dimdik duranındır asıl gülüş.
Tüm hayallerin bağlacı, tüm hedeflerin son noktası…
Herşeyin bittiğini düşündürenlerin akıllarının almadığı gülüş. Başlangıcı simgeler…
Suriye’de bir kadının çığlığında gizlenir…
Saraybosna’da bir evin duvarları arasında…
Kudüs’te bir yıkık minarenin taşları arasında…
Ya da Çeçenya ormanlarında…
Rabia Meydanında…
Selam olsun hepsine…
Asıl gülüş şehidin rabbine karşı gülüşüdür.
Rabbim nasip eylesin. Dünya ve içindekilerden muaf, son gülüşe muvaffak eylesin…
