Paramparça Düşü

Hep utancın kar kışında kaldık
Alkışlara kandık
Öyle yorgun öyle beter sabahlara kalktık
Bir hayalim gözlerinde saklı
Ne giden var ne beklenen yarınlardan artık

Zor zamanlar. Zor zamanlar diyerek kaç yazıya başladım bilmiyorum, sanırım tüm zamanlar zor. En azından bazıları için. Yutkunmakta zorlanır ya insan hani çok üzüldüğünde falan. Öyle oluyor düşündükçe. Geçmiş, gelecek, şimdi… Nereyi düşünürsen düşün.

İnsanoğlu ne kadar aciz değil mi?

Anlamamız gereken bir gerçek değil aslında bu hiç aklımızdan çıkarmamamız gereken bir şey. En azından bir kaç yıl bu dünyanın cefasını çeken ve elinden bişey gelmediğini anlayan herkesin bilebilmesi gereken bir şey. Unutuyoruz ama.

(Bir paragraf yazı yazdım ve sildim, okumak nasip olmayacak kimseye)

Neyse devam edelim.

“Unutulacak dünler, yaşanılacak günler var” diyorlar. Ancak bu bir yalan.

Eskiden ben de derdim, hiç bir güneş kaldırmıyor ruhumdaki sisi ve ben hala yarınlar güzeldir diyorum kalmasa da albenisi, diye. Ancak benim dediklerime de inanmamanızı tavsiye ederim.

Artık korkuyorum ben herşeyden. Duygudurum bozuklukları ile boğuşuyorum sürekli. En son ne zaman yatıp güzel bir uyku çektim bilmiyorum. Uyku çekmek bize gelmiyor hiç, anca uyumak zorunda kalıyoruz.

Ne yazdığımdan bişey anladım ne geçen günlerden. Umuyorum güzel olur herşey, herkes için.

Sağlıkla kalın ne deyim.