18.12.2021
05:11
İnsan için 300 küsür bin yılda, 7 bin küsür dilde, sayısını tahmin edemeyeceğimiz kadar tanım yapılmıştır. Sanırım. Ben de ahir ömrümde defaatle insanla alakalı bir takım ileri geri şeyler söylemişimdir. Doğru mudur bilmiyorum ancak bence insan, en fazla yarım kalmış bir hikayedir. Bazısı hikayenin başında bazısı sonunda, ancak asla tamamlanamayacak bir hikaye.
Çok yaşlı bir insan gördüğümde aklıma düşen ilk düşünce yapamadıkları şeyler, söyleyemediği sözler, gülemediği yüzler vb. Kim bilir neler kaçırmıştır derim. Dünya böyledir zira. Yıllar geçerken ömrümüzden kaçırdığımız trenler gibi bişeydir işte. Anlatamadığımız duygular, bazen söyleyemediğimiz sözler…
Ölüm duygusu içimden asla atamadığım, sürekli hatırımda olan, bilinç düzeyinden asla bilinç dışı seviyesine inmeyen bir duygu. Bazen kendisi ile konuştuğum da oluyor. İşte tam şuan diyorum. Susuyorum bekliyorum ancak bir cevap yok. Ben de yarım yamalak bir hikaye sayılırım. Ben de bir çok şeyi söyleyemedim. Kendime bile söyleyemedim bazen. Hayal kurdum, rüya gördüm ancak yaşayamadım. Genelde herkes uyuduğunda ben uyumadım. Çok uyumadığım oldu. Vücudum bir çok kere artık benden bu kadar diyerek iflas etti, uyuyor dediler. Söyleyemediklerimi söyledim genelde geceleri. Yaşayamadığım yerlerde yaşadım. Hep kafamda yaşadım hiç kendimi anlatmadım. 10 yıldan fazla oldu burada mesela hala yazamam istediğimi. Söylemek isteyip de söyleyemediğimi. Acaba tüm insanlar da benim gibi midir? Öldüklerinde, gömüldüklerinde ve kendisini sevdiğini beyan edenlerin mezarlıktan ayrılıp dünyadaki oyun ve oynaşa karıştığında, o kişi ile neler gömülmüştür? Hangi hayaller yarım kalmıştır? Mesela ne yemek isteyip de yiyemeden gitmiştir? Yada öldürmeyelim hadi yaşarken bu farkındalık düzeyinde olsun ve ben hayatımın geri kalanında söyleyemediğimi söyleyeceğim, yapamadığımı yapacağım, gidemediğim yere gideceğim falan gibi şeyler diyebilir mi?
Bilmiyorum, aslında çok umurumda da değil bu. Çünkü dünya ve içindekiler benliğime öyle baskı yaptı ki duyarsızlaştım iyice. Ne şekilde ve nasıl yaşanacaksa yaşansın ve nihayete ersin bu yolculuk derdindeyim. Ancak bu şekilde başa çıkabiliyorum belki de yaşam gailesi ile. Hem münacaat şiirinde dediği gibi;
“Bu yaşa erdirdin beni, gençtim almadın canımı
ölmedim genç olarak, ölmedim beni leylak
büklümlerinin içten ve dışardan
sarmaladığı günlerde
bir zamandı
heves ettim gölgemi enginde yatan
o berrak sayfada gezindirsem diye
ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.” de diyemiyorum.
Kendisi: “40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm ama 40 yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye değmeyeceklerini düşünmeye başladım. Bana göre intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. Bu mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını düşününce de intihar etmiyorsun.” da demiştir ben kendisi gibi düşünmüyorum. Günün ve hatta münacaatın sonunda dediği gibi;
“Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
taşınacak suyu göster, kırılacak odunu
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
tütmesi gereken ocak nerde?” diye de düşünemiyorum. Artık ne yapsam demiyorum mesela, taşınacak su veya kırılacak odun da umurumda değil. Asıl ağır olan ve benliğimi derinden paramparça eden de bu duygu sanırım. Nasıl bir duygu olduğunu size anlatacak halde bile olmamak. Burada yazdıklarımı silip gidip uyurdum ancak anlayın diye duruyor yazı. Genelde baktım anlatmaya halim yok siliyorum yazdıklarımı. Çünkü ne bende anlatacak derman ne okuyanda anlayacak durum var.
Bir gün öldüğümde benim de hikayem yarım kalmış olacak. Çok isterim dediğim bir sürü hayalim de gömülecek benimle. Bıraksalar ömrümün sonuna kadar yazabilirim diye içimden geçirdiğim ancak dillendiremediğim şeyler de.
Herkes böyledir ama. Hep yarım kalır… Herşey… Bu yazı gibi misal.
05:40
