Elimizin Kiri Yüzümüzün Karası

Hayırsız zamanlar.

Dünyadan el çekeli çok zaman oldu ancak o boynumuzdan elini çekmiyor bir türlü. Sevmedim ömrümce sevmeyeceğim de. Hep korkuttu beni içindekiler ile birlikte. Yolcu olmanın şuurunu da anladım diyemem. İçine neler sığdırdım neler!

Seveni de sevemedim en yakınım da olsa. Yolcuyuz dediğim gibi en nihayetinde. Evler kurmanın bir faydası yok sanırım. Öyle anlatılır ya hani, ağacın dibinde gölgelenen ve yoluna devam eden yolcunun hikayesi. O ağaç gölgesidir denir dünya için. Ancak öyle anlaşılmadığını düşünen her ademoğlu anlayabilir. Yoksa yüksek yüksek binalar yapmazdık herhalde ya da ağaçları kesmezdik değil mi? Her şey emrimize mi yaratılmıştır sahiden. Nasıl bu kadar hadsiz olabildik. Komşusu açken tok yatan bizden değil sözünü duyup zengin mahallesine taşındık topluca. Unuttuk çoğu zaman ötekini. Hem “öteki”olduktan sonra ne faydası var ki hatırlamanın.

“Hesap ettim cümle dünya malını, neticesi bir top beze dayandı.” 

Aç kaldığım çok zaman oldu biliyorum ondan biraz da olsa. Çok zor oluyor minnet etmek insana. Paylaşmanın olduğu zamanların hikayesini duyarak büyüdüm. Ülkede fakir insan kalmadığından dolayı başka ülkelere gönderirlermiş mesela zekatı sadakayı. Sonra mahallede fakirler için sadaka kutusu varmış da kimse elini uzatıp almazmış falan diye. İnsanoğlu o zaman da insan oğlu değil miydi ki? Yaşadığımız ahir ömrümüzde gördüklerimiz ile nasıl inanalım diyesim geliyor hep bunlara. Elinin kiri derlermiş mesela o zamanlar paraya şimdi de yüzümüzün karası oldu. Muhtaç olduk bir tomar kağıda. Dalga bile geçtiler hem. En yüksek banknotun üstüne ömrü boyunca dünya malına tamahı kerih gören Yunus’un resmini koyarak. Ne değerli şeysin be!

İnsanlar para ile sever, para ile yaşar, para için düşünür, onun için ölür hale geldi. Hani elimizin kiriydi. Nasıl bir kir ki bu kardeş kardeşe düşman oldu.

Gecenin bir yarısı çocuğuna pantolon alamadığı için derse girmediğini öğrenen babanın intihar ettiğini öğrendim. Okulun şart koştuğu pantolonu olmadığı için eve gönderilmiş çocuğu. Kaza geçirdiği için işinden olmuş kendisi de. Sonra intihar etmiş işte. Öyledir. Alamamış işte kaç para ise lanet pantolon. Ağlattı bir süre beni. Sonra “hayalim yok” deyip boyun büken çocuk geldi gözümün önüne. Sonra sahur yaparken evlerinin tepesine bomba düşen aile. Sonra her dört saniyede bir kişinin açlıktan öldüğü dünya geldi gözümün önüne. Sonrası hesap günü işte. Herkesin herkesten hakkını alma günü. Zenginin fakirden alamadığını alma günü. Hani yüz çeşit yemek sofrasına oturup beğenmeyenden, on tane pantolonu olup da alışveriş merkezi gezenden. Şimdi kim haklı kim haksız çıkacak günü. Mesela pantolon alamadığı için intihar eden baba intihar ettiği için cehenneme mi gidecek? İntihar etmediği için gardırop dolduran insan cennete? Nasıl olacak acaba bu değiş tokuş. Adalet dünyada yok onu anlıyorum. Ahirette olacak deniyor ona da iman ediyorum ama merak etmeden duramıyorum işte. Mesela nolacak benim halim.

Kalbim sıkışıyor her yazdığım cümlede. Nefret ediyordum, sevmiyordum dünyayı falan da iyice suyu çıktı artık. Kızacak kimsem de yok kendimden başka. İki damla yaş daha döküp uyurum. Bu resimdeki de eşiymiş. Bakın belki iki yaş da siz dökersiniz. Ama sakın onun haline üzülüp dökmeyin. Daha beter durumda olan aynadaki gördüğünüzün haline ağlayın derim. Çünkü o bu dünyada çaresiz kalmış. Ondan bükülmüş boynu. Çaresiz kalmadığınıza ağlayın. İnandığınız ya da inanmadığınız o hesap günü gelip hesabınız görülürken boyun bükeceğiniz için ağlayın. Faydası da olmayacak buna inanabilirsiniz.

İyi uykular.

Ne ağlarsın benim divane gönlüm
Ezeldir böyle halı dünyanın
Bir gül için gezdim bunca bahçeyi
Sarmış etrafını çalı dünyanın

Gece batan güneş, sabahtan doğdu
Karşıki dağları bulutlar boğdu
Cennetten Adem’i, Havva’yı kovdu
Haramdır Tuba’sı dalı dünyanın 

Mahzuni dünyada erdiğim zaman
Serimi sevdaya verdiğim zaman
Düğmesiz gömleğe girdiğim zaman 
Başına çalınsın malı dünyanın