Mahşere Kaldı

Herşey olmasa da çoğu şey. saat 03’ü bir dakika geçiyor. birazdan 2-3-4 diye gidecek. Sonra güneş doğacak. Bi süre sonra o da batıp yeniden doğacak. Ömür dolduruyoruz. Beklentilerin bittiği dakikalardayız. Gözlerin en fazla dolduğu dakikalar. En sevdiğim.

Bir fırtına tuttu bizi deryaya kardı diye yazan biri olmasa ben yazardım. Öyle bir karıştırdı ki hem bulamadık birbirimizi bi daha.

Rüyalar ne güne var? Çok çok düşünüp uyuyunca görüyorum bazen rüyada.

Bir fırtına tuttu bizi deryaya kardı, o bizim kavuşmalarımız mahşere kaldı. Kaldı evet.

Umudun dipte olduğu anlarda değil en neşeli anımda bile gözüm doluyor bu yüzden.

Ne zevk kaldı ne neşe. Hayat bizim için de dokunaklı bir şarkı değil ki.

Bilimadamları hala 3 açılı diş fırçası üretme telaşında, zaman makinası yapan da yok ki geçmişe gideyim. Bi kere daha göreydim gözlerini yeterdi belki ölmeye.

Ağlamak da kâr etmiyor artık, insanlar anlamıyor. İnsanlar niye var ki hem?

Sevgi lakırdıları dolaşıyor sağda solda, ondan bile utanıyorum artık. Çok yanlış yapmamış olsam vicdanım belki bırakırdı peşimi, en büyük takipçilerimden biri o da.

Gün saydığım günleri özledim.

Kavuşmayı sonra.

Beklemeyi. seni. mide ağrısını bi de.

En çok da seni.

Midem zaten hep ağrıyor ki, stresten-üzüntüden falanmış diyorlar. Üzüldüğümü göstermiyorum ki kimseye ne bilecekler. Hem benim ne derdim olabilir ki değil mi?

Gece olsa da yalnız kalsam, ağlasam diye niye bekleyim. Sonra düşünüp düşünüp kafayı yemek için vakit mi kollar insan?

Uçurumdan düşen birini tutmuşum da sanki, sonra gücüm yetmemiş düşürmüşüm aşağı. Gücüm hâlâ yetmiyor. Sonra tam o düşüş anı vardır ya hani hep o anı ile başlıyo rüyalar. Zaman yendi beni. Unutmak ise hayal oldu.

Benim yazdığımı okuyan ne anlasın beni.

Yazdığım her cümlenin bi önceki paragrafını kafamdan düşünüp gözümden akıtınca geriye kesik kesik cümleler kalıyor geride.

Neyse

Tüm kötülükler sabaha yok olacak. Camda beklerim güneşin doğuşunu, sonra mutlu olacağım diye geçirdiğim bir gün olur. Bi gün daha geçer ömürden. Ölüme bi gün daha yaklaşır insan.

Afili ölümler isterdim eskiden. Artık o bile kalmadı, bi köşede kıvrılıp sessiz sakin ölsem diye bakıyorum. Ruh hastası olduğumdan değil kendimi çok iyi bildiğimden.

Hep bi umut hadi inşallah bu sefer olacak diye ellerimi açıyorum semaya. Bişey istemiyorum güç dışında. Allahım yapabilecek güç ver demenin dışında. Lütfen yardım et demenin dışında. Eksik kalıyor yine dualar. Ne isteyim ki bu yüzle.

Belki bu sefer olur diye kaç kere yüzüme sürdüm avuçlarımı…

Tükenmenin eşiğinde duruyorum biri tutsun diye elimi. Yoksa düşeceğim. Belki de beni tutamayıp düşüren insanın rüyasının başlangıcı olacak o son el kayması.

Umudumun olup olmadığını bile bilmiyorum artık. Sırf inancım gereği umudun kesilmemesi gerektiğini biliyorum. Umudum kalmadı demekten korkuyorum o kadar sadece. Kaldı mı kalmadı mı düşünmeye bile korkuyorum.

Bir fırsattı ve kaybettim diyorum hep. Olan bu, geriye kalan bir kaç damla göz yaşı ile rüyalarım.

İyi uykular…