Kış geldi. Sorunlarımız ayyuka çıkmış durumda. Çözüm adına bişeyler yapılmalı diye düşünüyorum ama bi türlü o gerekli şeyi bulamıyorum. Yardıma ihtiyacım olduğuna eminim ama kimseden bu konuda yardım isteyemiyorum . İnanıyorum ama gelecek güzel günler, güneşli günler. . .
Geceleri artık daha zor oluyor. Dün gece mesela hiç uyuyamadım. Sağa dön, sola dön. . . Saate bak 03:00 sonra bi daha bak 04:00 vs diye diye günü ağarttık. kafam çok doldu bazı konularda. Baş ağrısı zaten adiyattan oldu.
İnsanları eskiden severdim artık sevmiyorum.
Bazen bi an önce ömrü doldursak da gitsek şu diyardan diyorum.
Sıkılıyorum vs sürekli o hal üzerine yaşıyorum.
Ama biliyorum gelecek o güzel günler. Artık tükense de inanma yetim, biliyorum gelecek.
Bi bakacaksın ki huzurla yatığ huzurla uyanıyorum.
Bi olacak ki uyandığıma mutlu oluyorum.
Zevk alıyorum insanları sevmekten.
Tıpkı eskisi gibi…
Bitse de inanma yetim, hala inanıyorum o günün geleceğine.
Neden inanıyorum, bilmesem de inanıyorum işte.
Hem neden olmasın ki :(
Belki İstanbul’u bile severim kim bilir ?
Eski günlerdeki gibi.
Bekliyorum…
Dipnot: Sizi bi süre iğrenç yazılarımdan mahrum ettiğim için kusura kalmayın. Aklım başımda değil.
cok karamsar bir yazi. icinde bulundugunuz durum ve ruh halinizin yansimasi.Hemen hemen hergununu bu ruh haliyle yasiyan biri icin pek de yabanci degil. ben cozumu beni bunalima sokan her problemin dibine inip onu kesmekte ve beni bunaltan herkes yada her ne ise uzaklasmakta buldum. ama oldumu? olmadi ! olmuyor :S cunku beynimi bosaltmam icin kararli olmam lazim cozume inanmam lazim ve guclu olmak lazim sanirim. iste oyle,
AsLında yaLnızLıktan kaynakLanan sözLer….bu çıkmazda çıkacak tek yoL var…o yoLu buLdumu insan,sözLer daha umutLu oLuyor…en hayırLı şekiLde öLmeyi istiyor insan…ama hayır yoksa o öLümde yaşamak için İMANA sarıLıyor…ve karamsarLık son buLuyor….insanın kendine dönmesi kadar zor ve güzeL birşey yok..ve kendine dönmeyi başaran nadir kişiLerin sözLerinden bir demet bu yazıda….